عاشقانه های مذهبی

عشق آدم را داغ می کند
و دوست داشتن آدم را پخته می کند
هر داغی یک روز سرد می شود
ولی هیچ پخته ای دیگر خام نمی شود . . .

هر چقدر که می‌توانی صبور باش
آرام و صبور …
نه اینکه غصه‌ها را رج به رج، ردیف به ردیف، بچینی توی دلت و دم نزنی و غمـباد بگیری و آنـوقت بگویی که صبورم…!

“صبور باش” یعنی :
آنقدر فیــتیله‌ی چراغِ توکلت را بالا بکشی،
که نور آرامش حضورش
تمام دلت را روشن کند …
تمام دلت را به امید فردا که نه،
به امنیت همین لحظه
به شیرینی همین الان
روشنِ روشن کند …
بگذار گریه‌هایت که تمام شد ،
آفتاب مهربانی‌اش بتابد
به گوشه گوشه‌ی دل و جانت …

آرام بگیر که خدا همیشه به موقع سر وقت از راه می‌رسد
دلت به لبخند خـــ❤️ـــدا آرام …

به کویَت گر چنین
آشفته می‌گردم ، مکن منعم
دلی گم کرده‌ام اینجا و می‌جویم
نشانش را . . .

مهدی_جان

اکسیر کرامت شما می‌آید
انوار ولایت شما می‌آید
این خرقهٔ سبزِ علوی ای آقا
الحق که به قامت شما می‌آید

آه ، یعقوب !
بڪن رحم به ڪنعانی‌هـا ؛
تو دعا ڪن که مگر یوسف زهرا برسد