هر چقدر که می‌توانی صبور باش
آرام و صبور …
نه اینکه غصه‌ها را رج به رج، ردیف به ردیف، بچینی توی دلت و دم نزنی و غمـباد بگیری و آنـوقت بگویی که صبورم…!

“صبور باش” یعنی :
آنقدر فیــتیله‌ی چراغِ توکلت را بالا بکشی،
که نور آرامش حضورش
تمام دلت را روشن کند …
تمام دلت را به امید فردا که نه،
به امنیت همین لحظه
به شیرینی همین الان
روشنِ روشن کند …
بگذار گریه‌هایت که تمام شد ،
آفتاب مهربانی‌اش بتابد
به گوشه گوشه‌ی دل و جانت …

آرام بگیر که خدا همیشه به موقع سر وقت از راه می‌رسد
دلت به لبخند خـــ❤️ـــدا آرام …